Fregata rakietowa „Generał Tadeusz Kościuszko” wykonuje szereg zadań, które obejmują wykrywanie i zwalczanie okrętów podwodnych, przeciwdziałanie celom powietrznym i nawodnym, a także ochronę szlaków morskich i prowadzenie operacji antyterrorystycznych. Okręt został zbudowany w latach 1977-1980 w stoczni Todd Pacific i został przyjęty do służby w US Navy 2 kwietnia 1980 roku. W służbie polskiej Marynarki Wojennej od czerwca 2002 roku, pisze gdansk-future.eu.
Budowa
Głównym zadaniem tych okrętów była walka z radzieckimi okrętami podwodnymi. W ograniczonym zakresie mieli również wykonywać zadania związane z obroną przeciwlotniczą okrętów desantowych. Również takie statki miały zapewniać konwoje morskie, miały też być w stanie walczyć z celami nawodnymi na morzu. Jednak ich rolą nie było eskortowanie poleceń okrętów nawodnych ani zapewnienie eskorty grup lotniskowców podczas wojny.
Kontrakt na budowę okrętu (numer kadłuba – FFG-9) podpisano z okrętem Todd Pacific 27 lutego 1976 roku. Statek został zwodowany 29 lipca 1978 roku. Statek został nazwany na cześć komodora Alexandra S. Wadswortha.
Całkowita długość kadłuba statku wynosi 135,6 metra, a na linii wodnej 125,9 metra. Jego największa szerokość wynosi 13,7 metra, zanurzenie samego kadłuba 5,8 metra, a z sonarem zanurzenie 7,5 metra. Wyporność okrętu 3450 ton konwencjonalnych ma wyporność całkowitą 3950 ton. Statek jest napędzany przez maszynownię wyposażoną w dwie turbiny gazowe General Electric LM2500 o mocy 41 000 KM dla jednego wału napędowego, przenoszącego napęd na pięciołopatową śrubę.
Statek otrzymał pomocniczy układ napędowy w postaci dwóch wysuwanych elektrycznych pędników ABB o łącznej mocy 720 KM. Pomocniczy układ napędowy statku służy do precyzyjnych manewrów statku, ale jest w stanie zapewnić możliwość powrotu statku do portu z prędkością 5 węzłów w przypadku awarii głównego układu napędowego. System siłowo-energetyczny statku uzupełniają cztery generatory Diesla o mocy po 1000 kW każdy. Statek ma dwa równoległe hangary o długości 12,5 metra i szerokości 4,5 metra, w których mogą bazować dwa śmigłowce SH-2.
Wyposażenie
Wyposażony w automatyczny system ładowania wyrzutni, wbudowany magazyn amunicji statku mieści do 40 pocisków: 36 pocisków przeciwlotniczych Standard i 4 pociski przeciw okrętom RGM-84 Harpoon. Wśród uzbrojenia artyleryjskiego FFG-11 była armata uniwersalna Mk 75 L/62 kalibru 76 mm (ta armata jest amerykańskim wariantem włoskiego działa OTO Melara Compact, produkowanego na licencji) o szybkostrzelności do 100 strzałów na minutę. Służy do zwalczania celów naziemnych i nawodnych (zasięg do 8 km) i powietrznych (zasięg 5 km).
Statek okazał się jedynym w zestawie obrony bliskiej Vulcan Phalanx Mk 15, który zawierał sześciolufowe działo 20 mm o szybkostrzelności 3000 pocisków na minutę. Otrzymał również dwie potrójne wyrzutnie wyrzutnie torpedowe Mk 32 Mod 7 do zwalczania okrętów podwodnych.
Główne uzbrojenie przeciwłodziowe stanowiły lekkie torpedy ZOP Mk 46 kalibru 324 mm. Torpeda Mk 46 była główną amerykańską torpedą przeciwpodwodną od połowy lat 60. i do dziś pozostaje główną bronią przeciwpodwodną w wielu krajach świata (w tym w USA).
Ponadto okręt otrzymał komponent lotniczy w postaci dwóch śmigłowców pokładowych Kaman SH-2 Seasprite, które znajdowały się w dwóch hangarach powietrznych. Śmigłowiec SH-2G znajdujący się na pokładzie polskiej fregaty przeznaczony jest do rozpoznania, wykrywania i identyfikacji okrętów nawodnych, poszukiwania, śledzenia i niszczenia okrętów podwodnych oraz działań poszukiwawczo-ratowniczych i logistycznych. Jego wyposażenie obejmuje radar obserwacji obiektów nawodnych oraz systemy do wykrywania okrętów podwodnych – wyrzucane pławy radiohydroakustyczne oraz detektor anomalii magnetycznych. Maszyna ta była również przystosowana do prowadzenia ognia z bocznej broni ręcznej i przenoszenia torpedy MU-90.
W US NAVY
Okręt został oficjalnie zwodowany 29 lipca 1978 roku. Flaga na pokładzie została podniesiona w Kalifornii 2 kwietnia 1980 roku.
Kościuszko wyruszył w swój pierwszy rejs w północno-zachodnią część Stanów 12 sierpnia 1980 roku, odwiedzając porty San Francisco, Seattle, Port Townsend, Hood Canal, Victoria oraz Esquimalt.
Prezydent USA Ronald Reagan odwiedził statek 20 sierpnia 1981 roku. W styczniu 1982 roku statek opuścił port Long Beach na zachodnim Pacyfiku.
Wyruszył w drugą wyprawę na wodach zachodniego Pacyfiku 4 października 1983 roku. Odwiedził porty Pearl Harbor, Guam, Mackay, Sydney, Auckland i inne.
W służbie polskiej Marynarki Wojennej
Po przetransportowaniu do Polski okręt w większości zachował poprzedni zestaw uzbrojenia, z wyjątkiem ilości i rodzajów środków bojowych. Ze względów finansowych Polska nie zakupiła kompletnej jednostki przeciwlotniczej dla obu fregat. Wraz ze statkiem otrzymano 17 pocisków przeciwlotniczych RIM-66E Standard Missile 1 MR Block VI i jeden pocisk szkoleniowy, a także dwa pociski przeciwokrętowe RGM-84 Harpoon Block. Tylko w 2006 roku dla obu fregat zakupiono kolejne 17 pocisków SM-1MR dostarczonych w 2010 roku. Więcej rakiet Harpoon nie zostało zakupionych, a jesienią 2014 roku obie zostały wycofane do utylizacji z powodu wyczerpania zasobów (jedna z nich została uszkodzona na początku 2008 roku).
Torpedy MU-90 Impact są wyposażone w aktywny pasywny system naprowadzania. Elektroniczny system tych torped zawiera podsystem zdolny do skanowania i profilowania dna w celu wykrycia nieruchomych okrętów podwodnych znajdujących się na dnie morskim. Ponadto torpedy tego typu są wyposażone w bezwładnościowy system kierowania i mają możliwość towarzyszenia 10 celom jednocześnie, klasyfikowania i rozróżniania celów oraz pułapek i przynęt przeciwtorpedowych.
„Gen. T. Kościuszko” jest wyposażony w starszą wersję systemu CIWS Phalanx MK 15 Block 0. Twórcy zainstalowali również cztery karabiny maszynowe polskiej produkcji WKM-B kalibru 12,7 mm. W polskiej służbie fregata używa śmigłowców Kaman SH-2G Super Seasprite.
W składzie SNMG1
Okręt jest zaangażowany w elitarną załogę fregat i niszczycieli Sojuszu Północnoatlantyckiego SNMG-1. W jej skład wchodzą pojedyncze niszczyciele i okręty państw członkowskich. Trzon zespołu stanowią statki ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Wielkiej Brytanii, Niemiec i Holandii, do których regularnie dołączają statki z Belgii, Danii, Portugalii, Hiszpanii i Polski.
SNMG-1 prowadzi ćwiczenia zarówno w ramach grupy, jak i ze statkami sił morskich państw NATO i Partnerstwa dla Pokoju. Wielonarodowy elitarny zespół jest utrzymywany w najwyższym stopniu gotowości bojowej i jest przeznaczony do natychmiastowej reakcji w sytuacjach kryzysowych, operacjach pokojowych i na wypadek wojny. Statki działają na Atlantyku i na wszystkich wodach europejskich i są najlepiej wyszkoloną międzynarodową załogą uderzeniową tego typu na świecie.
Zadaniem tych wielonarodowych grup statków jest wykazanie spójności członków Sojuszu i wykonanie jednego z najważniejszych zadań obronnych – zapewnienie bezpieczeństwa strategicznej komunikacji morskiej.
